!!!!!!!!

!!!!!!!

کلیددار اعظم:

دو رفتار، دو اخلاق!

سال 88 بود، اوج خرداد و گرماگرم انتخابات. نتیجه ی انتخابات، به مذاق یک عده خوش نیامد و طبق برنامه ریزی از قبل، اعلام کردند که بنده رئیس جمهورم. مردم را به خیابان کشیدند. هیچ یک از سه کاندیدای دیگر انتخابات، به رئیس جمهور منتخب، تبریک نگفتند. طرفداران خود را به خیابان دعوت کردند و ساز دروغ تقلب را کوک کردند. سرمایه ی اجتماعی، پایین آمد. 8 ماه تمام، کشور را درگیر آشوب هایی سازمان یافته کردند و سطل زباله آتش زدند و ترورهایی مشکوک و با حمایت امنیتی- اطلاعاتی بیرونی اتفاق افتاد و کام همه تلخ شد. «دهان های با حقد و غضب گشوده شده و دندان های با غیظ به هم فشرده شده علیه انقلاب و علیه امام را نمی دیدند». مردم سرخورده شده بودند پس از یک حماسه ی حضور. اردوکشی های خیابانی این جماعت به اصطلاح اصلاح طلب، کاری کرد که هیچ مقام خارجی، به رئیس جمهور منتخب، تبریک نگوید. یک انقلاب رنگی و نرم، «کلید» خورده بود. تا توانستند به رئیس جمهور منتخب مردم با رأی 24 میلیون، بد و بیراه گفتند و توهین کردند. این رفتار و اخلاق انتخاباتی جماعت به اصطلاح اصلاح طلبان بود پس از یک انتخابات حماسی و بزرگ، که چیزی شبیه به همین را، 4 سال قبل  و در سال 84 هم نشان داده بودند.

اما در مقابل، سال 92، اوج خرداد و گرماگرم انتخابات. باز هم همان کشور سابق. نتیجه ی انتخابات، به مذاق یک عده خوش نیامد و مردانه و جوانمردانه، اعلام کردند که به رئیس جمهور منتخب، تبریک می گویند. گفتند در مردم سالاری دینی، بالاخره رأی اکثریت، رئیس جمهور را کشف می کند. همه ی کاندیداها به رئیس جمهور تبریک که گفتند هیچ، یکی یکی به دیدارش رفتند و تبریک گفتند و برای موفقیتش دعا کردند. نه شیشه ای شکست، نه سطل زباله ای آتش گرفت، نه کسی از بالای پل به پایین پرت شد و نه کسی ترور شد. مقامات خارجی، وقتی این هم بستگی بین مردم و مسئولان را دیدند، تبریک گفتند پشت تبریک و کسی به رئیس جمهور منتخب، توهین نکرد. این رفتار و اخلاق انتخاباتی جماعت اصولگرایان بود پس از یک حماسه ی سیاسی و بزرگ، که چیزی شبیه به همین را، 16 سال قبل و در سال 76 هم نشان داده بودند.

!!!!!!

حسن روحانی در انتخاب نماد «کلید»، مقلد یک کنیایی بود:

فرقان

دو نسبت سنجی  و طبقه بندی جالب از دو وبلاگ:

 

مقایسه ی نسبت جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی از دو دیدگاه:

آنچه از نظریه پردازان نسبت جمهوری اسلامی و انقلاب اسلامی بر می آید به نظر می آید دو نگاه غالب در تبیین این نسبت وجود داشته است که هر دو نگاه را می توان در شکل گیری جمهوری اسلامی به نحوی موثر دانست: نگاه اول: شریعتی - مطهری. نگاه دوم: نگاه آوینی.

نگاه اول: شریعتی - مطهری   
در این روایت از گفتمان انقلاب اسلامی،‌ انقلاب اسلامی شروع نهضتی است که بواسطه آن مسلمانان انقلابی بر ناتوانی اسلام برای اداره جامعه در عصر مدرن خط بطلان میکشند، وارد عرصه قدرت میشوند تا با تکیه بر دانش و فرهنگ اسلامی و چالش ضد استعمارانه با غرب کشوری پیشرفته بسازند و ایران را به نمونه یک کشور پیشرفته اسلامی تبدیل کنند. در این گفتمان دشمن اصلی، غرب امپریالیست ماب است و مسلمانان میتوانند با تکیه بر نیروهای بومی از وابستگی به غرب خود را رها کرده و در جهت تلاش برای آبادی سرزمین خود بکوشند. برای فعال معتقد به این گفتمان، مبارزه سیاسی-دپلماتیک با غرب، تکیه بر پیشرفتهای مدرن در صنایع و استفاده از امکانات برای اسلامی کردن جامعه موضوعیت پیدا میکنند و فردیت انقلابی کسی است که در مراکز و ساختارهای قدرت حضور پیدا کرده و برای تحقق اهداف انقلاب اسلامی با این روایت تلاش می کند.

نگاه دوم: آوینی
در این روایت، از انقلاب اسلامی به عنوان یک واکنش به تمدن غرب یاد می شود که زمینه ساز شکل گیری تمدن پسا مدرن شیعی است. در این نگاه، گفتمان انقلاب ناظر به گفتمانی است که قدرت بر آمده از آن به دنبال ایجاد زنجیره فضاهایی است که در آن ساختارهای مدرن در هم شکسته و مفاهیم بومی و دینی در شکل گیری جایگزینهای پسا مدرن در روش زندگی در حال تلاش اند. با توجه به جنس سیال و غیر ایستا قدرت در این روایت، انقلاب اسلامی شکل نهضت گونه خود را حفظ کرده و با الهام از چارچوب تعیین شده توسط ولی فقیه، به شکل غیر متمرکز، پخش و موثر دست به آلترنتیوسازی پست مدرن اسلامی-شیعی میزند. در این روایت اکتویسیم و جهادگری به جای حضور در مراکز مدرن اعمال قدرت موضوعیت یافته و اکتیویست انقلاب اسلامی فردیتی گذرکرده از مدرنیته است که با درک معنویت انقلابی برای شکستن ساختارها و مظاهر مدرن هم در لایه نظری، نشانه ها و گزاره ها و هم در ساحت عمل تلاش میکند. او همچنین با مطالعه روش های توسعه غیر سرمایه داری و یادگرفتن از تجربیات دیگران در ایجاد آلترناتیوهای مبتنی بر زندگی دینی و فطری تلاش می کند.

 

مقایسه ی دیدگاه آقای مصباح و آقای جوادی آملی در نسبت با علم دینی:

در نگرش حضرت آیت‌الله جوادی آملی، همه علوم، اگر با معرفت وحیانی و عقل برهانی معارض نباشد، علم دینی محسوب می‌شود، چرا که عالم، مخلوق خداست و کشف هر یک از قوانین طبیعت، کشف حقایقی است که خدای سبحان در درون نظام تکوینی عالم قرار داده است. ایشان بر این باور است که عقل مورد نظر دین، همه مراتب عقل امروزی را شامل می‌شود و حتی عقل تجربی را نیز پوشش خواهد داد. به واقع، عقل شهودی، عقل تجریدی، عقل نیمه‌تجریدی و عقل ظنی تجربی، همگی از مراتب عقل دینی هستند که ارزش‌ آن‌ها از بالا به پایین کم‌تر می‌شود. بنابراین، علومی چون: فیزیک، شیمی، زیست‌شناسی، پزشکی، مهندسی برق، سدسازی و... در ادامه عقل الهی و علم الهی قرار دارند و همگی دینی‌اند.

در مقابل این نگرش، آیت‌الله مصباح یزدی، عقل دینی را فقط عقل برهانی یقینی می‌دانند و منبع دین را خارج از نقل و عقل برهانی نمی‌انگارند. ایشان بر این‌باورند که دین عهده‌دار بیان همه علوم نیست و صرفاً هر آن‌چه در هدایت و سعادت بشری اهمیت دارد، در لسان دین تبلور یافته است. بنابراین، از دیدگاه علامه مصباح یزدی، نظریه معرفت‌شناختی آیت‌الله جوادی آملی، قلمرو دین را بیش از حد توسعه داده و دلیلی بر این توسعه در منابع دینی و وحیانی وجود ندارد.

بلایای مدرنیته (31) - منظومه ی ارزشی، منظومه ی بینشی

در نهج البلاغه ی حضرت امیر (علیه السلام)، از جمله ی حقوق مردم بر حکومت، آمده است که «تعلیمکم کیلا تجهلوا و تأدیبکم کیما تعلموا ... و شما را تعلیم دهم تا نادان نمانید و تأدیب کنم تا دانا گردید.».

خطرناک ترین مسئله ای که در صورت عدم درمان، انقلاب اسلامی را به شدت دچار مشکل کرده و با نابودی می کشاند، ساختار و سیستم آموزشی کشور است. این سیستم آموزشی، از دو بخش کلی تشکیل شده است: سیستم آموزش رسمی و سیستم آموزش غیر رسمی.

      

آموزش رسمی، مجموعه ی نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی را در بر می گیرد که در قالب مهدکودک ها، مدارس و دانشگاه ها، ظهور پیدا می کند و آموزش غیر رسمی، مجموعه ی رسانه های مختلف کشور و به خصوص رسانه ی متأسفانه ملی را در بر می گیرد که در قالب صدا و سیما و رسانه های مجازی-سایبری، ظهور می یابد.

انسان نیز دارای دو منظومه ی معرفتی درونی است که همه ی اعمال و کنش های او، خروجی و نتیجه ی اقتضایی آن منظومه های معرفتی است: منظومه ی ارزشی و منظومه ی بینشی که زیربنای منظومه ی کنشی انسان هستند. منظومه ی ارزشی انسان، به توسط آموزش غیر رسمی و رسانه ها، سامان پیدا می کند و منظومه ی بینشی انسان، به توسط آموزش رسمی و علوم رسمی- آکادمیک.

در دوره ی پس از انقلاب اسلامی، تحت تأثیر انقلاب، این هر دو منظومه، یک نظم و ساخت دگرگونی پیدا کردند و مردم ما، این منظومه های معرفتی خود را نه از صدا و سیما می گرفتند و نه از مدارس و دانشگاه ها. و به طور کلی، جهت گیری دیگری در تنظیم این منظومه ها، بر جیمعه و مردم، حاکم شده بود. نتیجه ی آن، سبک زندگی دیگری بود که به دست آمده بود.

به تدریج، منابع و مراجع اخذ این منظومه های معرفتی، بر سبیل مدرنیته، قبله و جهت پیدا کرد و ما هم در همان منجلابی فرو افتادیم که جهان افتاده بود. امروز دیگر تلویزیون، تشخص و شخصیت پیدا کرده است و زیاد این جمله را از نسل قدیمی تر شنیده ایم که: «تلویزیون می گفت». یعنی تلویزیون (چه در قالب شبکه های داخلی و چه در قالب شبکه های ماهواره ای)، و از نسل جدیدتر که :« سایت ها نوشته اند». در شق دیگر ماجرا هم، کسی در صحت ساینس در عین اینکه می دانیم «خطاپذیر» و «فالسیقایِبِل» است، شک نمی کند.

این مدرنیته، اگر درمان نشود، آرام آرام از باطن به ظاهر خواهد آمد اگر چه التقاطی و اختلاطی. باید فکری کرد.

حماسه اقتصادی

حضرت امام خامنه ای (روحی فداه)، در سال 76 و پس انتخابات دوم خرداد فرمود: «البته پیروزى بزرگ، هم شکر دارد و هم پرهیز از خطر. بعد از همه پیروزیها، یک احتمال خطر وجود دارد. ملت ایران که در این حادثه پیروز شده است، باید خدا را شکر کند. احتمال خطر چیست؟ احتمال خطر این است که یک وقت خداى نکرده بعضى از افراد، کوتاهیهایى در رفتارشان نشان دهند، نسبت به دیگران بگومگوهایى بین مردم انجام گیرد. هم شما آقایان و خانمهاى محترمى که نمایندگان مردمید و جزو برگزیدگان ملت هستید، نگذارید، و هم آحاد مردم نگذارند که دشمن خوشحال شود.
دشمن منتظر است که بین شما بگومگو باشد. دشمن منتظر است که صفوف متّحد شما به هم بخورد. دشمن منتظر است که نمایش رأى سى میلیونى را - که نمایش اتّحاد ملت ایران در دفاع از نظام اسلامى است - به یک دعوا و تنازع و تنافس و بگومگو تبدیل کند و این شیرینى را از شما بگیرد. نگذارید. این‌جا، جاى هوشیارى شماست. همه نامزدها متعلّق به نظام اسلامى هستند؛ همه از نظام اسلامى دفاع کردند؛ همه براى نظام اسلامى و براى خطوط اصلى آن و آنچه که جزو بیّنات انقلاب است، شعار دادند. بنابراین، حرکت متّحدى به نفع نظام اسلامى اتّفاق افتاده است. باید هوشیار بود؛ بخصوص شما نمایندگان مردم بایستى متوجّه باشید. هم در مجلس و هم در حوزه انتخابیّه که مى‌روید، به خاطر موفّقیت سى میلیونى، به مردم تبریک بگویید. این، بزرگترین مسأله است.»

و اما امروز، مطالبه ی حداکثری مردم، اقتصادی است و بهبود وضعیت معیشتشان. دولت جدید باید به سمت این مسئله حرکت کند و از بازی های بیخود سیاسی دست بردارد و به سمت التهابات سیاسی حرکت نکند. این مسئله، هم در تعیین کابینه و هم در سیاست کلی دولت جدید، نمود پیدا خواهد کرد و اگر معیشت مردم، بهبود پیدا نکند، مردم کلید را از دست آقایان می گیرند و به دیگری می دهند. خدا کند که کلیدشان را گم نکنند.

اینها را هم ببینید:

لینک یک       لینک دو      لینک سه      لینک چهار      لینک پنج      لینک شش      لینک هفت     لینک هشت

حماسه سیاسی

... عَسَى أَن تَکْرَهُواْ شَیْئًا وَ هُوَ خَیْرٌ لَّکُمْ ... بالاخره این آیات قرآن هم باید مصداقی پیدا کند تا بفهمیمش! ما به عشق خمینی زنده هستیم و تا سید علی را داریم و بالای سرمان، شجره ی طیبه ی ولایت، شاخه گسترده است، نه سرخورده می شویم و نه از صحنه کنار می رویم. فرمول های پوچ غربی ها هم در درمان Political Depression بخورد توی سرشان!
ما خوشحالیم که انقلاب اسلامی، در این دوره می تواند دستاوردهای 8 سال اخیرش را در گام نظام اسلامی، تثبیت کرده و آماده شود برای خیزهای بلند آینده. تحلیل های غلط و مبتنی بر «فرار رو به جلوی» برخی از دوستان انقلابی هم، نباید باعث شود تا این خطوط باریک و سطحی تفرقه و انفکاکی که مابین بچه ها افتاده است، عمق پیدا کند و بشود تنگه هایی که با تکیه بر ولایت پذیری هم نشود پرش کرد. با کنار رفتن فلان آدم و نیامدن فلان آدم و وفای به عهد آن یکی در ائتلاف، چیزی حل نمی شد، چرا که مسئله، عمیق تر از این حرف ها است!

باید اشتباهاتمان را بشناسیم و این انتخابات و نتایجش را به درستی تحلیل کنیم، اگر نه به همان بلایی دچار خواهیم شد که جریان اپوزوسیونی اصلاحات شد و مجبوریم با کسانی ائتلاف کنیم که روزگاری فحششان می دادیم.
گفتمانی که به غلط «اعتدال» می خوانندش، بالاخره رأی آورد اگر چه با یک اکثریت به شدت ضعیف و شکننده. ذره ای اعتقاد به اینکه گفتمان منتخب، گفتمان «سازش و تسلیم» است، با ولایت پذیری مان در تعارض خواهد بود و دیگر باید شعارهای خطرناکی مثل «نه سازش نه تسلیم، یار فلانی هستیم» را به کلی حذف کرده و به جای آن، از «نه سازش نه تسلیم، یار ولایت هستیم»، استفاده کرد. قطعا گفتمان منتخب، گفتمان سازش و تسلیم نیست و نخواهد بود و هر رأیی که به این گفتمان داده شد، رأی به انقلاب اسلامی و مقاومت بر سر منافع ملی و دینی، بوده است.

مردم ایران، به واقع به امر ولی فقیه و نایب امام زمان، عمل کردند و هیچ نزاعی در این امر نکردند، چرا که «حماسه ی سیاسی» محقق شد و مردم ثابت کردند خلاف آنچه بسیاری می پندارند، این نظام از دوبخش «جمهوریت» و «اسلامیت» تشکیل نشده است بلکه، اسلامیت نظام و جمهوریت نظام، ذات واحدی هستند که در دو وجه، ظهور پیدا کرده و متجلی شده است. مردم سالاری دینی و همچنین جمهوری اسلامی، وصله کردن و ضمیمه کردن دین و اسلام به مردم سالاری و جمهوری نیستند، بلکه در باطن، یک چیزند.
جمهوریت در ذات اسلامیت است و مردم سالاری در ذات دین. برای همین خاطر است که همواره ولی امر مسلمانان، حتی به قیمت تحمل فتنه های سختی مثل فتنه 88 و حتی به قیمت بر سر کار ماندن کسانی که آنچنانی که باید، به مبانی انقلاب اسلامی، اعتقاد ندارند، پای رأی مردم مسلمان و جمهوریت و مردم سالاری می ایستد، چرا که در حقیقت، پای اسلامیت و دین و رأی خدا ایستاده است.

باقی حرف ها بماند برای بعد إن شاءالله

!!!!

این روزها، اتفاقات عجیبی در حال رخ دادن است و تاریخ بشر، چیزهایی را می بیند که شاید 1400 سال پیش، چنین چیزهایی مشاهده شده بود. ما به هیچ وجه با حذف دستوری یک جریان سیاسی از صحنه ی سیاست کشور، موافق نیستیم اما وقتی مردم رأی نمی دهند و یک جریانی با تودهنی محکم مردمی از صحنه حذف می شود، چه باید کرد؟!

شاهد اینکه این حذف جریانی که به غلط به «اصلاحات» موسوم شده است، مردمی بوده نیز، همین گردشی است که در مواضع و تبلیغات این جریان دیده می شود. از سال 68 تا 84، انقلاب اسلام ایرانیان، حداقل دو دوره ی «غربت انقلابیون» و «غربت انقلاب» را شاهد بوده ایم که در غربت انقلابیون، انقلابیون از صحنه حذف شدند و در دوره ی غربت انقلاب، بر نامه ی حذف انقلاب از صحنه را اجرا کردند که انتخابات سال 84، تودهنی محکم مردمی بود که برای احیای مقام خلیفه اللهی انسان کامل، انقلاب کرده بودند.

این جریان، فهمیده است که اگر ساز حذف انقلاب و انقلابیون را علنی کوک کند، حتما مردم در دهنش می زنند و لذا خود را در پس قبا و ردا و عبای چند نفری پنهان کرده است که روزگاری انقلابی بودند و امروز در استخر و سونا و جکوزی چند خانه در حوالی جماران، غسل می کنند! اینها همان هایی هستند که برای هواخوری رفتند نیاوران و قیطریه، اما دیگر برنگشتند.

امروز اما باید سابقه ی انقلابی گری و حضور در دفاع مقدس داشت، امروز باید عکس های دو نفره با امام خمینی (رحمت الله علیه) را رو کرد، امروز باید تأیید امام خامنه ای (روحی فداه) را قیچی کرد و در فیلم مستند گذاشت، امروز باید ژست مخالفت با استکبار را گرفت، امروز باید خود را به شهید مطهری و شهید باهنر، سنجاق کرد، امروز باید خود را مغضوب ساواک معرفی کرد، امروز باید در عین اینکه روزگاری، ذلیلانه تن به تعلیق و تعطیل کل تأسیسات هسته ای را مبتنی بر شروط آژانس داده بودیم (بودید!)، ژست بگیریم که ما چرخه ی سوخت را کامل کردیم و شعار صداقت بدهیم! امروز باید مردم را اینگونه فریب داد تا رأی شان را گرفت چون ایمان به خدا و ایمان به غیب، با جان این مردم عجین شده است! این همه ی اسلام این جماعت است.

اسلام این دوستان، اسلام عقیم آمریکایی است و انتهای اسلام مورد نظر آقایان حجج الاسلام روحانی و هاشمی و خاتمی، همین چیزی است که در خیابان های ترکیه مشاهده می کنیم: کار به جایی می رسد در این مدل اسلام که وقتی دولت بخواهد فروش مشروبات را در یک شهر، ممنوع کند، مردم به خیابان می ریزند و جنگ خیابانی به راه می افتد برای ممانعت از اجرای یک حکم صریح الهی!

شورش علیه ذلت!

اینجا ترکیه است، دروازه ی اروپای مدرن و آرمان شهر پیوند اسلام آمریکایی و دموکراسی آمریکایی، و کانون لجستیکی توطئه و جنگ علیه مقاومت اسلامی، این سرکوب های مرگبار، ظهور باطن حقوق بشر در دیکتاتوری اردوغان و داوود اوغلو است: