در نهج البلاغه ی حضرت امیر (علیه السلام)، از جمله ی حقوق مردم بر حکومت، آمده است که «تعلیمکم کیلا تجهلوا و تأدیبکم کیما تعلموا ... و شما را تعلیم دهم تا نادان نمانید و تأدیب کنم تا دانا گردید.».

خطرناک ترین مسئله ای که در صورت عدم درمان، انقلاب اسلامی را به شدت دچار مشکل کرده و با نابودی می کشاند، ساختار و سیستم آموزشی کشور است. این سیستم آموزشی، از دو بخش کلی تشکیل شده است: سیستم آموزش رسمی و سیستم آموزش غیر رسمی.

      

آموزش رسمی، مجموعه ی نظام آموزش و پرورش و آموزش عالی را در بر می گیرد که در قالب مهدکودک ها، مدارس و دانشگاه ها، ظهور پیدا می کند و آموزش غیر رسمی، مجموعه ی رسانه های مختلف کشور و به خصوص رسانه ی متأسفانه ملی را در بر می گیرد که در قالب صدا و سیما و رسانه های مجازی-سایبری، ظهور می یابد.

انسان نیز دارای دو منظومه ی معرفتی درونی است که همه ی اعمال و کنش های او، خروجی و نتیجه ی اقتضایی آن منظومه های معرفتی است: منظومه ی ارزشی و منظومه ی بینشی که زیربنای منظومه ی کنشی انسان هستند. منظومه ی ارزشی انسان، به توسط آموزش غیر رسمی و رسانه ها، سامان پیدا می کند و منظومه ی بینشی انسان، به توسط آموزش رسمی و علوم رسمی- آکادمیک.

در دوره ی پس از انقلاب اسلامی، تحت تأثیر انقلاب، این هر دو منظومه، یک نظم و ساخت دگرگونی پیدا کردند و مردم ما، این منظومه های معرفتی خود را نه از صدا و سیما می گرفتند و نه از مدارس و دانشگاه ها. و به طور کلی، جهت گیری دیگری در تنظیم این منظومه ها، بر جیمعه و مردم، حاکم شده بود. نتیجه ی آن، سبک زندگی دیگری بود که به دست آمده بود.

به تدریج، منابع و مراجع اخذ این منظومه های معرفتی، بر سبیل مدرنیته، قبله و جهت پیدا کرد و ما هم در همان منجلابی فرو افتادیم که جهان افتاده بود. امروز دیگر تلویزیون، تشخص و شخصیت پیدا کرده است و زیاد این جمله را از نسل قدیمی تر شنیده ایم که: «تلویزیون می گفت». یعنی تلویزیون (چه در قالب شبکه های داخلی و چه در قالب شبکه های ماهواره ای)، و از نسل جدیدتر که :« سایت ها نوشته اند». در شق دیگر ماجرا هم، کسی در صحت ساینس در عین اینکه می دانیم «خطاپذیر» و «فالسیقایِبِل» است، شک نمی کند.

این مدرنیته، اگر درمان نشود، آرام آرام از باطن به ظاهر خواهد آمد اگر چه التقاطی و اختلاطی. باید فکری کرد.