داشتم دوباره توافق‌نامه را می‌خواندم که این بخشش، بدجوری اشکم را در آورد:
Involve a mutually defined enrichment programme with mutually agreed parameters consistent with practical needs, with agreed limits on scope and level of enrichment activities, capacity, where it is carried out, and stocks of enriched uranium, for a period to be agreed upon.
معنای ساده‌اش این است: در کشور خودتان هم اگر بخواهید هر کاری بکنید، باید از آمریکا اجازه بگیرید. این تعریف استقلال است از قول جریان موسوم به اعتدال ظاهراً.
راستی می‌دانید چرا در قضیه‌ی سعدآباد، آقای روحانی این قدر اصرار دارد که توافق نهایی، «توافق‌نامه» نیست و «بیانیه» است و در اینجا، این قدر ظریف و اطرافیانش، اصرار دارند که نتیجه‌ی ژنو، «توافق‌نامه» نیست و «برنامه‌ی اقدام مشترک» است؟ چون می‌خواهند اصل 77 قانون اساسی را دور بزنند با این تغییر نام‌ها!
اصل 77 قانون اساسی: عهدنامهها، مقاولهنامهها، قراردادها و موافقتنامههای بینالمللی باید به تصویب مجلس شورای اسلامی برسد.
