یکی از میدان‌های جنگ نرم، جنگ مذاکرات و توافقات است و در این میدان‌ها، دیگر کسی در توافقی به دنبال تسخیر سرزمین و جغرافیای سرزمینی کشور دیگری نیست، بلکه در توافقات نرم، تفکر و علم و دانش و غیرت و عزت یک کشور و مردمی، تسخیر می‌شود. توافق وین، از این جنس است و در آن، محدوده‌ی تفکر و پژوهش و دانش هسته‌ای ایرانیان و مقیاس استراتژیک آنها، مخدوش شده است. روح حاکم بر توافق برجام، به طور خلاصه، شامل موارد زیر است:

• دخالت در محدوده (Scope) و مقیاس (Scale) و میزان نیازهای (Needs) برنامه‌ی هسته‌ای ایران (دکترین Containment)
•  دخالت در فرایند تصمیم‌سازی تکنولوژیک و استراتژیک ایران
• عقب‌مانده نگه داشتن ایران از لبه‌ی تکنولوژی هسته‌ای حداقل به مدت 10 سال
• ممانعت از تحقق چشم‌انداز 20 ساله‌ی ایران در حوزه‌ی تکنولوژی (10 سال دیگر، دقیقاً سررسید چشم‌انداز است)
  
• وابسته کردن احتیاج هسته‌ای ایران به بازارها و کشورهای بیرونی
  
• کنترل کامل بر تمام فعالیت‌های علمی و تکنولوژیک هسته‌ای ایران
  
• همان فکت‌شیت آمریکایی، با چند تغییر کوچک، تفصیل یافته است.
  
• کنترل فرایند کامل اقتصاد هسته‌ای ایران (صادرات و واردات مواد و تکنولوژی هسته‌ای)
• تثبیت این انگاره که برنامه‌ی هسته‌ای ایران، تا کنون، مسالمت‌آمیز نبوده است و با تحقق کامل این توافق، نگرانی‌ها رفع خواهد شد. (تثبیت طلب‌کار بودن مداوم غربی‌ها)