انسان، مخلوق خداست و به تعبیری، أحسن‌المخلوق است و جامع بالقوه‌ی همه‌ی أسماء الهی از جمله اسم خالق خدا. خالقیت خدا، یکی از وجوهش، نفخه‌ی روح است و چون هر انسانی، به درجه‌ی نسبتی که با باطن عالم و حقیقت وجود برقرار کرده باشد، ولایت تکوینی دارد و می‌تواند مظهر اسم خالق خدا بشود، لذا باید مراقب افعالی از خود که نسبتی با خالقیت دارند، باشد.

دمیدن یکی از این افعال است و چنانی که حضرت عیسی ابن مریم (ع) به إذن تشریعی و تکوینی خدا، خالقیت خدا را در خود به فعلیت رسانده بودند، باقی انسان‌ها نیز، این امکان را دارند که نفخه‌شان و دمیدنشان، دم مسیحایی باشد و روح بدمد در هیئات دنیوی. یکی از جاهایی که انسان به چیزی می‌دهد، خوراکی‌ها و مأکولات داغ است که انسان می‌خواهد با دمیدن، آنها را سرد کند. ممکن است انسان به درجه‌ای از ولایت تکوینی رسیده باشد و دم او، دم مسیحایی شده باشد به هر درجه‌ای و با نفخه‌ی در طعام و شراب، روح در آن غذا دمیده شود و انسان، چیزی را زنده‌زنده بخورد. لذا در روایات نبوی آمده است که « ونَهَى أنْ یُنْفَخَ فِی طَعَامٍ أو شَرَابٍ».