11 سال بعد، 11 سپتامبر 2001، ناگهان حملات تروریستی به برج هایی که قرار بود تا چند وقت دیگر تخریب شوند، صورت گرفت. جورچ بوش پسر بر صفحات تلویزیون نقش بست و گفت: » کسانی این کارها را انجام می دهند که از موهبت لیبرال دموکراسی محرومند. « چند وقت بعد الیوت کوهن، یکی از متفکران بزرگ نومحافظه کار، مفهوم جدید جنگ جهانی چهارم را مطرح کرد و به دنبال آن، آقای جیمز وولسی، مشاور بوش، اعلام کرد که جنگ جهانی چهارم آغاز شده است و به مدت 25 سال یعنی تا سال 2026 ادامه دارد و ما در این جنگ تکلیف خود را با 22 کشور روشن می کنیم. لیست کشورها را اینگونه اعلام کرد: افغانستان، عراق، سوریه، ایران، عربستان، کره شمالی، سودان، یمن، مصر و ... . تمام 21 کشور منهای کره شمالی، کشورهای جهان اسلام بودند و این یعنی آغاز جنگ تمدن ها.

طرح نظم نوین جهانی در منطقه، موسوم به رفورم در خاورمیانه ی بزرگ، مدتی پس از طرح رفورم در ایران و پس از سال 76 ، در نظر داشت که 54 کشور اسلامی را به 116 کشور تجزیه کند تا دیگر کسی به منافع وارثان توماس جفرسون تعدی نکند.

در همین حال و هوا در کشور جمهوری اسلامی ایران، سیاست خارجی بر مبنای تنش زدایی در جریان بود و نامه نوشته بودند که حاضریم فقط به ما نگویید محور شرارت، ما هم داوطلبانه تأسیسات هسته ای مان  را تعلیق می کنیم و حزب ا... را هم خلع سلاح می کنیم و حماس را هم حمایت نمی کنیم. هنوز  خاتمی تخم لق گفتگوی تمدن ها را در سازمان ملل نشکسته بود که به سرعت زمینه های نامگذاری سال 2001 به نام گفتگوی تمدن ها آماده شد. نه رئیس دوات ایران و نه هیچ یک از مشاوران پرزیدنت ایران از جمله میرحسین موسوی، از خودشان نپرسیدند که چرا با وجود اینکه مرکز بین المللی گفتگوی تمدن ها در سال 1354 در فرانسه و توسط روژه گارودی ایجاد شده بود و اساساً این نظریه را قبلاً گارودی داده بود، چرا ایالات متحده با ولع و حرص این نظریه را از یک ایرانی می پسندد؟

نظریه ی گفتگوی تمدن ها کارکرد بسیار ارزشمندی برای سیاست خارجی تند ایالات متحده داشت تا حدی که زمینه ی تخدیر و بی خیالی را در کشورهای جهان و به خصوص در جهان اسلام ایجاد کرد تا شیطان بزرگ به عملیاتی کردن پروژه ی رفورم در خاورمیانه نزدیک شود. به راحتی و فقط با کشته شدن 2 تا 3 هزار نفر در پروژه ی خودزنی برج های دوقلو، کشتن بیش از 4 میلیون نفر انسان را در افغانستان و عراق توجیه کرد.

به دنبال این بی ثباتی و بی غیرتی نهادینه شده در دستگاه سیاست خارجی ایران که صد در صد مغایر با اصول عزت، حکمت و مصلحت تصریح شده در سند چشم انداز به عنوان مبانی سیاست خارجی ایران بود، دشمن ملت ایران به راحتی دو کشور همسایه ی ما یعنی افغانستان و عراق را زیر چکمه های تفنگداران خود قرار داد و تنها موضع رئیس جمهور کشور اسلامی ایران این بود که من حمله ی امریکا به عراق را نپسندیدم.

بعدها رئیس جمهور گفت که امریکا و انگلیس خوب می دانند که اگر همکاری ما در افغانستان نبود، مشکلات آنها حل نمی شد و هیچ گاه به این پرسش پاسخ داده نشد که آقای پرزیدنت! این همکاری ما چه بود که هیچ وقت به اطلاع مردم نرسید؟

وقتی ایالات متحده به راحتی دست به اجرای پروژه ی جنگ افروزی خود در دنیا زده است، تنش زدایی چه قابلیتی می تواند داشته باشد جز اینکه نشان دهد در دولت این کشور یا هم خوانی و همراهی با این پروژه وجود دارد و یا اینکه کسی ادبیات سیاست خارجی سرش نمی شود؟ خیلی برای دولت سخت بود که  کامیون های کتابی را که از مدرسه ی فرانکفورت آلمان برای استحمار جوانان به اینجا ترانزیت می کرد، با چند دستگاه آرپی جی و موشک انداز پر کند و فرایند انعقاد یک حزب ا... دیگر را در عراق و افغانستان رقم بزند تا امروز شاهد تجزیه ی کشورهای مسلمان و رژه ی تفنگداران کابوی در حیات خلوت کشور و دقیقاً در آن سوی مرزهایمان نباشیم؟

سال ها است که در اثر بی کفایتی مسئولان کشور در دولت توسعه ی سیاسی، خاکریزهای دشمن از منتهی الیه غرب دنیا به پشت مرزهایمان رسیده است و مدام می گویند شما جنگ طلب هستید. آخر با کسی که فقط خودش را با کروز و ناپالم و بمب فسفری و پوزیدون و ترایدنت تکثیر می کند و در بیش از 78 کشور جهان پایگاه نظامی دارد می توان گفتگو کرد؟ عقل و منطق هم خوب چیزی است به خدا!

ما بر طبل جنگ نمی کوبیم و بسیار هم از جنگ متنفریم اما مسئله اینجا است که اگر تکلیف در جنگ باشد، چاره ای جز انجام آن نداریم و در قرآن هم به اندازه ای آیات جهاد و شهادت داریم که بدانیم مبنای شرعی عملمان چگونه باشد. اینهایی هم که امروز دم از مصالحه و گفتگو می زنند و پشت چهره ی موجه آقای موسوی پنهان شده اند و در آن 8 سال خبری از ایشان نبود، بهتر است یک بار دیگر اگر به راستی خدا را و ائمه ی معصوم را قبول دارند، آیات جهاد قرآن و خطبه ی 27 نهج البلاغه و وصایای حضرت روح ا... را بخوانند.

یکی از مهمترین خواست های ژنرال های ارتش امریکا از کنگره، این است که روحیه ی جهاد و شهادت را در بین جوانان ایرانی بخشکانید تا ما به آنها حمله کنیم و خوشبختانه در جنگ های 33روزه و 22 روزه دیدیم که کسانی که برای دفاع از ناموس و شرفشان مقاومت می کردند، پیروز شدند و این دو پیروزی در ادبیات سیاسی جهان با عنوان جنگ پروکسی و به نام ایران ثبت شد.

در این دو جنگ، عده ای در آن سوی مرزهای ما و برای اهداف ما مبارزه کردند و چیزی که حاصل شد، تأمین امنیت ملی و منافع ملی ایران بود در اثر فاصله گرفتن نقطه ی تمرکز جنگ تمدن ها از کشور ما و هنر عملیاتی سیاست خارجی ما بود که تمام آن پیروزی ها به نام ایران رقم خورد تا حدی که سران رژیم صهیونیستی بعد از قضیه ی اردوغان در داووس گفتند اینها این کار را از ایرانی ها یاد گرفته اند و این یعنی رسیدن به مؤلفه ی الهام بخشی در منطقه به عنوان یکی ار اهداف سند چشم انداز.