روند انتشار علم در این روزگار، وارد فازهای جدیدی شده است. دیگر خواندن کتاب، کمتر کسانی را به خود جلب می‌کند. هم‌چنین با انتشار یک کتاب، تعداد مخاطبان علم، به شدت کاهش پیدا می‌کند. از این رو، در این روزگار، در کنار راه‌هایی مثل انتشار علم در قالب فیلم‌ها و سریال‌ها و انیمیشن‌ها و کارهای موسیقایی (سرگرمی‌ها) که ریچارد واتسون، نام آن را إجوتِینمِنت Edutainment نهاده است و این‌گونه تعریفش می‌کند در کتاب Future Files: هم‌گرایی اینترتِینمِنت و إجوکِیشن (Convergence Between Entertainment and Education)، راه‌های دیگری نیز، ایجاد شده است.

ریچارد واتسون، اجوتینمنت را آموزش و تربیت نسلی می‌داند که دیگر تینِیجر (Teenager) نیستند و به واسطه‌ی تلفیق با مونیتورها و اسکرین‌های مختلف، اِسکرینِیجر (Screenager) شده‌اند.

یک راه دیگری نیز که جدیداً شکل گرفته است و در میان استادان پیش‌روی دانشگاه‌های جهان، مورد استقبال قرار گرفته است، ترویج علم از طریق فیلم مستند است. اسم این روش، بوکیومِنتری یا Boocumentary نام دارد، یعنی هم‌گرایی کتاب (Book) و فیلم مستند (Documentary) یا Convergence Between Book and Documentary.

نمونه‌هایی از بوکیومنتری را هم برایان گرین، نایل فرگوسن، ژاک فرسکو و ... ارائه کرده‌اند. در ابتدا، فرد کتابی را می‌نویسد که کتاب او، اگر چه صبغه و شاکله‌ی ساینتیفیک دارد، اما در واقع، فیلم‌نامه‌ی یک فیلم است که در دستور کار او قرار گرفته است. در دانشگاه‌های ما آیا کسی پیدا می‌شود که چنین جرأت و شجاعتی داشته باشد، بعید می‌دانم!

  


برایان گرین و بوکیومنتری

نایل فرگوسن و بوکیومنتری