بخشی از خطبه 182 نهج البلاغه:
قدْ لبس للْحکْمة جُنّتها و أخذها بجمیع أدبها، من الاْقْبال علیها، والْمعْرفة بها، والتّفرُّغ لها، فهی عنْد نفْسه ضالّتُهُ الّتی یطْلُبُها، و حاجتُهُ الّتی یسْألُ عنْها، فهُوُ مُغْتربٌ إذا اغْترب الاْسْلامُ، وضرب بعسیب ذنبه وألْصق الاْرْض بجرانه بقیّةٌ منْ بقایا حُجّته، خلیفةٌ منْ خلائف أنْبیائه.
قدْ لبس للْحکْمة جُنّتها و أخذها بجمیع أدبها، من الاْقْبال علیها، والْمعْرفة بها، والتّفرُّغ لها، فهی عنْد نفْسه ضالّتُهُ الّتی یطْلُبُها، و حاجتُهُ الّتی یسْألُ عنْها، فهُوُ مُغْتربٌ إذا اغْترب الاْسْلامُ، وضرب بعسیب ذنبه وألْصق الاْرْض بجرانه بقیّةٌ منْ بقایا حُجّته، خلیفةٌ منْ خلائف أنْبیائه.
زره حکمت بر تن دارد، و با تمامى آداب، و با توجّه و معرفت کامل آن را فرا گرفته است، حکمت گمشده اوست که همواره در جستجوى آن مى باشد، و نیاز اوست که در به دست آوردنش مى پرسد. در آن هنگام که اسلام غروب مى کند و چونان شترى در راه مانده دم خود را به حرکت در آورد، گردن به زمین مى چسباند. او پنهان خواهد شد (دوران غیبت صغرى و کبرى) او باقى مانده حجّت هاى الهى، و آخرین جانشین از جانشینان پیامبران است.
