در 29 ژانویه‌ی 2002، جورج بوش احمق، اصطلاحی پارادایمیک و به شدت ایدئولوژیک را که دیوید فروم برای او نوشته بود، در رسانه‌ها مطرح کرد: «محور شرارت - Axis of Evil». کشورهایی را که از نظر آمریکای تروریست بالذات، حامی تروریست خوانده می‌شدند، در قالب یک محور مختصات دکارتی، به محور شرارت، نام‌گذاری کردند تا در رسانه‌ها و أفواه، زهر مفهوم فوق استراتژیک حضرت خمینی کبیر یعنی شیطان بزرگ را خنثی کنند. سه کشور ایران، کره‌ی شمالی و عراق، محور شرارت بودند از منظر آمریکای جهان‌خوار.
این مطلب را قبل‌ترها نوشته بودم و بدون اصلاح و تغییر، منتشر کردم چون عجالتاً و فعلاً حوصله‌ی تفکر در مورد این مسایل را ندارم لذا درست بودنش، به صورت کامل، مورد تأیید نیست و منظور از منطق در تمام متن، لاجیک است:
مارتین ایندایک، سفیر آمریکا در دولت جعلی و دروغین اسرائیل در دوران کلینتون بوده است، تنظیم‌کننده‌ی استراتژی «تحدید دوگانه - Dual Containment» یا مهار دوگانه‌ی ایران و عراق بوده است. او یک یهودی است که نایب رئیس و مدیر سیاست خارجی انستیتوی بروکینگز است. در سال‌های 2013 و 2014، فرستاده‌ی ویژه‌ی آمریکا در مذاکرات سازش فلسطینی-اسرائیلی بوده و سابقاً هم فعالیت‌های زیادی در سیاست خارجی و به خصوص در منطقه‌ی جنوب غرب آسیا داشته است. اینها را گفتم تا بدانیم که با یک حیوان صهیونیست طرف هستیم!
کسانی که معتقدند کلاس های تفسیر حضرت آیت الله جوادی آملی حفظه الله، اثری در جامعه نداشته است، مشکلشان این است که «طیف طولی تعلیم» و نظام انتشار علم را در عالم دنیا، نمی شناسند. طیف طولی تعلیم، از درجات متعددی تشکیل شده است که حد أعلای دنیایی آن، منابع ناطق و غیرناطق یعنی متون وحیانی و روایات و احادیث و أولیاء الله هستند، درجه و طبقه پایین تر، علماء و حکماء هستند، درجه پایین تر، خواص الناس هستند، درجه پایین تر، خطباء و طبقه پایینی، عوام الناس هستند. تعداد افراد هر طبقه، همین طور که پایین می آید، بیشتر میشوند و معمولا طبقات بالاتر، معلم طبقات پایین ترند.
حضرت آیت الله جوادی، از افراد طبقه ی علماء و حکماء است و اصلا معلم خواص الناس است و نباید که با مردم و عوام الناس، ارتباط تعلیمی داشته باشد چون زبانش را نمی دانند و اصلا خطیب نیست. افرادی مانند حجت الاسلام قرائتی، از درجه و طبقه خطباء هستند و زبانشان، عوام فهم است و با مردم سروکار دارند. آیت الله جوادی، معلم خواص الناس است و خواص را تعلیم می کند و نیز آیت الله مصباح، در این دسته است.
کندوی ذهن یا همان ذهن جمعی و به زبان غیرمبین انگلیسی، Hive Mind، متحقق شده است. این همان چیزی است که در مجموعه‌ی Star Trek با نام انبوهه (the Collective)، کندو (the Hive) یا مکعب بورگ (Borg Cube) و در فیلم سینمایی اخیر Ex-Machina با نام Bluebook معرفی می‌شود. در استار تِرِک، بورگ‌ها در برخورد با دیگر نژادها، با تزریق ابزارهای میکروسکوپی به نام ریزکاونده (Nanoprobe) به بدن آن‌ها باعث اتصال مغز افراد این نژادها با جامعه خود میشوند. جامعه بورگ‌ها، همان انبوهه و کندو است و افراد هم‌گون‌سازی‌شده، به «ذهن کندو» متصل میشوند. هدف نهایی بورگ‌ها دست‌یابی به بی‌عیبی است.
سابقاً مختصری در باب نظام ولایی جامعه و ساخت إتّساطی امت، عرض شده بود. در اینجا، مقصود آن است که نسبت امر به معروف و نهی از منکر، با آن نظام إتّساطی، عرض شود. (رجوع شود به این مطالب: اینجا و اینجا) همواره این سؤال کلیدی وجود دارد که واجب بنیادین «امر به معروف و نهی از منکر»، چگونه باید اجرایی شود و چرا این واجب، روی زمین مانده است و همه‌ی دغدغه‌مندان و دل‌سوزان، به هر نحو، در پی تبیین این مسئله هستند اما هر چه که پیش‌تر می‌رویم، این واجب اجتماعی، فراموش‌تر می‌شود.
در سنت و عرف عامّ ایرانیان، موضوعات و مسایل فراوانی وجود داشته است که در یک «شآن تاریخی و تقدیری» خاصی شکل گرفته‌اند و تا همین صد سال پیش، صورت عمومی عرف اجتماعی را می‌ساخته‌اند با این نکته که ظاهر آن موضوع و مفهوم، فارغ از شأن تاریخی و نسبتی که با باطن ای قوم داشته است استفاده می‌شده است اما با گسترش و هجوم ناگهانی مدرنیته، یک رسم و رسوم اجتماعی جدیدی که ظاهر جذابی هم داشته است، تمام آن موضوعات تاریخی عرف ایرانی را کنار می‌زند که دلیل عمده‌اش هم انقطاع تاریخی ظاهر عرف و مؤلفه‌های سنت اجتماعی از باطن آن بوده است.
سنت، یک حقیقت سرمدی ازلی ابدی و فراتاریخی و فرازمانی است که مطابق با هر دوره‌ی تاریخی و هر مکان جغرافیایی و روحیات باطنی هر قومی، ظهوری دارد که در صورت عمومی عرف اجتماعی، خود را نشان می‌دهد و انسان‌ها به واسطه‌ی اعتقاد به آن سنت باطنی، در زندگی خود، تابع آن عرف میشوند.
این سنت ظهوریافته، اگر نسبت خود را با باطن خود از دست بدهد، تبدیل به «رسم» و «عادت» می‌شود که این رسم، همان Tradition است که میراث تاریخی یک نسل برای نسل بعد، فارغ از حقیقت باطنی آن است و از همین رو به «ترادهش» ترجمه شده است یعنی چیزهایی که یک نسل به نسل بعد، تحویل می‌دهد. «رسم و رسوم»، سنتی است که عقیم شده است و دیگر هیچ ربط و نسبتی با حقایق باطنی خود ندارد و لذا به محض اینکه توسط یک رسم و رسوم جذاب‌تر، مورد هجوم قرار بگیرد، به سرعت، ناکارآمد شده و منزوی و مهجور می‌شود.
«آژاکس، جزیره ای در آب؛
گورستان قدرت ایران».
این شاید مهم‌ترین دیالوگ و پیام نمایش‌نامه‌ی پارسیان باشد، یک کتاب یونانی که مأخذ تاریخ‌نویسی هرودوت هم قرار گرفته است و بیان روشنی است از همه‌ی آرزوهای تاریخی یوناینان غربی در غلبه بر ایرانیان شرقی. همین فراز، مبنای طرح‌های استراتژیک دوره‌های اخیر غربی‌ها برای غلبه بر ایران بوده است: یک بار در دوران مصدق و در طرح آژاکس 1، یک بار در فتنه 88 و در طرح آژاکس 2 و حالا در آژاکس 3. آژاکس 3، تسخیر ایران 2025 است، ایران 1404، ایران چشم‌انداز 20 ساله.
پرده نخست: توافق وین و قبول محدودیت در تحقیق و توسعه و ساخت تأسیسات و ری‌اکتور جدید.
