ابزار، به لحاظ ماهیتی، یا محصول تجرید حِکمی هستند و یا محصول و مأخوذ از انتزاع فلسفی. در تجرید که جان‌مایه‌ی حکمت است، ابزار، وجودی إتحادی، إتسّاعی و إتصالی با وجود انسان دارند یعنی متحد با انسان و توسعه و امتداد قوای جسمانی انسان هستند. ابزار در این روی‌کرد، وابسته‌ی به انسان و تابع وجود انسان و مخدوم و مسخّر انسان هستند به نحوی که بدون انسان، هیچ موجودیت و موضوعیتی ندارند. ابزاری همچون بیل و چکش و شمشیر و چاقو و کلنگ و تیر و کمان و نیزه، چنین وضعی دارند.
انسان وقتی که می‌خواهد به میهمانی برود، خیلی به خودش می‌رسد: إستحمام می‌کند؛ خودش را تمیز و پاکیزه می‌کند؛ حسابی به خودش می‌رسد؛ لباس‌های تمیز و مرتب، بر تن می‌کند؛ موهای سر و صورت خود را آراسته و شانه می‌کند؛ کفش‌هایش را واکس می‌زند؛ عطر و ادکلن به خودش می‌زند؛ آن لحظه‌های آخر، حواسش هست که اتوی لباسش و آرایش موهایش و واکس کفشش، خراب نشود؛ خلاصه حسابی خودش را آماده می‌کند چون قرار است به یک میهمانی برود.
زبان، حافظ فرهنگ و روح باطنی یک قوم است و اگر در بواطن و ظرایف هر زبانی، تفکر شود، نسبت باطنی آن قوم و آن مردمان با حقیقت، تبیین می‌شود. هر زبانی، نسبتی با حقیقت دارد که تابع نسبت باطنی مردمان متکلم به آن زبان است و هر چه آن قوم، به حقیقتریال تقرب و نذدیکی بیشتری داشته باشند، آن زبان نیز، قرابت بیشتری با حقیقت دارد و امکان بیشتری در بیان حقایق و از همین روست که برخی زبان‌ها، «مبین» هستند و برخی «غیرمبین». زبان عربی، زبان مبین است و بیشترین امکان را برای بیان حقیقت دارد و زبان انگلیسی، ربانی است غیرمبین و در تبعید از حقیقت.
تا انسان، بیدار نشود، بساط جنگ و خون و آتش هم بر پا خواهد بود و فقط وقتی می‌توان پهنه‌ی این أرض مبتلا را از جنگ، خالی دید که انسان، ظهور یافته باشد. وقتی که انسان در خواب است، همه‌ی افرادی که در قالب انسان، جا گرفته‌اند، چیزی جز یک مُشت سگ و خوک و اسب و الاغ و استر و ببر و گرگ و کرکس و لاشخور و شیر و پلنگ و فیل و گاو و موش و خرگوش و گوسفند و میمون و بوزینه و تمساح و کوسه و کلاً حیوان، نیستند و فضای حیات اینان، اگر چه ظاهری تکنولوژیک و براق و شیک و بزک‌شده داشته باشد، چیزی جز یک جنگل بزرگ نیست که تحت قوانین جنگل، که سرتاسر تابع غریزه و شهوت و غضب هستند، اداره می‌شود.
جنگ و جنگل، از یک ریشه‌اند و از هم جدایی ندارند و جنگل، جایی است که تکلیف همه‌چیز با جنگ، معین می‌شود. مردمان این سوی این جنگل، که با عنوان مشرق شناخته می‌شود، در فضای جنگ می‌زیند و مردمان مغرب جنگل، در فضای وهم و ترسی موهوم و رعبی مهیب که حاصل سیصد سال زیستن در سایه‌ی جنگ‌های تکنولوژیک است. مردمان مغرب‌زمین، اصلاً دوست ندارند که دامنه‌ی جنگ، به آن سمت جنگل، کشیده شود و لذا در قبال جنگ‌افروزی حاکمانشان در این سوی جنگل، سکوت مطلق کرده‌اند و خود را در صورت غالب الاغ، به آسایش کشانده‌اند. همه می‌دانند که رسانه‌ها، جز دروغ نمی‌گویند و همه می‌دانند، که رسانه‌ها، آنها را به استحمار برده‌اند و البته از این حمارت جمعی، خیلی هم بدشان نمی‌آید.
ما البته، این جنگ‌ها را جنگ‌های مقدماتی می‌بینیم که به دست أولیای شیطان برپا شده است و فقط در صورتی که در بستر طرح و سیر کلی عالم، دیده شود، تأویل شده و به باطن خود، اتصال می‌یابد. این جنگ‌ها، مقدمات ظهور انسان هستند و آن قدر خون خواهد ریخت، تا انسان، در مقام جمعی، بیدار شود و دل‌ها، تألیف گردد و «امت واحده» طلوع کند. اگر ظهور موعود الهی، إن‌شاءالله مقدّر شده باشد و انسان دیگر باره، زمینه‌ی بداء را رقم نزند، این جنگ‌ها، جنگ‌های پیش از جنگ‌های دوران ظهور است، و زمین و زمان و دهر و تقدیر، سر آن را نهاده است که ره به سرمنزل مقصود برساند و عصر إستخلاف بنی‌آدم بر کره‌ی سرگردان زمین را بر خود متجلی سازد.
«جنگ جنگ تا رفع فتنه از عالم»، تقدیر کره‌ی زمین است و صرفاً یک شعار نیست که با به منصب رسیدن قدّاره‌بندان تکنوکرات و آغاز دوران سازندگی، به فراموشی سپرده شود به این گمان که دیگر باید رفاه‌طلبی را در میان مردم، ترویج کرد. نه، جنگ، تا رفع فتنه از عالم، دست از سر انسان بر نمی‌دارد و تقدیر زمین است و اگر عده‌ای به امید روزی نشسته‌اند که صبح، کراوات بزنند و در این سرزمین، به اداره بروند، در خواب جهالت و حماقتند و نمی‌دانند که دیگر این جنگ‌ها را جام زهری در پی نخواهد بود.
انسان جدید، مبتلای به چند بیماری عجیب و غریب نفسانی شده است و تدریجاً این امراض نفسانی، شدت خواهند یافت و عمومی خواهند شد. شاخص‌ترین این بیماری‌ها طبق براوردها و مطالعات متعدد خود غربی‌ها، اضطراب یا Anxiety، افسردگی یا Depression، تنش یا Stress، تنهایی یا Loneliness، نوستالژیا یا Nostalgia و سولاستالژیا یا Solastalgia هستند. این بیماری‌ها، نفسانی هستند و همگی یک عامل اساسی دارند، «دوری از حقیقت».
در ضلع جنوب غربی مسجد مقدس
جمکران، چاه آبی وجود دارد که رسم است برخی از زائران، عریضه‌ای را می‌نویسند و در
آن می‌اندازند. تا اینجای مسئله را می‌شود با روایات و آیات، توجیه کرد اما وقتی
آداب دین، از «سنت» به «رسم» می‌رود، عوام‌زدگی بر إستنان، غالب می‌شود و نتیجه
این می‌شود که مدت‌هاست در کنار آن چاه و قاعدتاً با هم‌راهی و نظر موافق تولیت
مسجد، یک دکه‌ای زده‌اند و عریضه می‌فروشند!
کاغذهایی با شکل زیر و با لوگوی مسجد جمکران به قیمت صد تومان. عریضه بردن به خدمت حضرت امام معصوم (ع)، ایرادی ندارد و بلکه پسندیده است اما اینکه یک عده‌ای از عریضه بردن عوام‌الناس، پول در بیاورند، حالا خرج هر کاری که می‌خواهند بکنند، هیج وجهی ندارد و اگر کسی اراده بکند که این عوام‌زدگی را با استناد به مبارکه‌ی دوازده سوره‌ی مجادله، توجیه و قیاس بکند، بسیار راه غلطی را پیموده است. عوام‌الناس اگر عریضه‌ای دارند، بروند یک دعایی بخوانند و به ساحت حضرت، عریضه‌شان را تقدیم کنند و اگر دلشان با عریضه‌نویسی، آرام می‌گیرد، عریضه‌ای بنویسند و به آب روان بیاندازند مگر اینکه روایتی وجود داشته باشد که فقط حضرت عریضه‌هایی را ترتیب اثر می‌دهند که روی سربرگ رسمی مخصوص با لوگوی مسجد مقدس جمکران، مکتوب شده باشد. این کار، نه سنت، که رسم بدی است که دارد باب می‌شود و با یک حساب سرانگشتی، به نظر می‌رسد که در یک نیمه‌ی شعبان مثلاً، حجم نسبتاً زیادی پول، جمع می‌شود و بهتر است که جلوی آن گرفته شود.
مدرنیته، خود را از طریق تغییر ابزار زندگی انسان، تکثیر می‌کند و تغییر ابزار زندگی را هم از طریق ظهور نوع خاص و متفاوتی از نحوه‌ی زندگی، متحقق کرده است و این تغییر نحوه‌ی زندگی، که دروازه‌ی تغییر ابزار زندگی انسان بوده است، زاییده‌ی تغییر انسان و جابه‌جا کردن نیازهای اوست. منظورم در اینجا از نحوه‌ی زندگی، سبک زندگی به معنای Lifestyle نیست که این خود نیز یک مفهوم مدرن است و یکی دیگر از موالید مدرنیته و حتما باید نسبتی با بواطن انسان جدید داشته باشد اگر چه شاید در ظاهر مفهومی آن، عیان نباشد. این چرخه‌ی تأثیر و تأثر این مؤلفه‌ها بر هم، مدام ادامه می‌یابد و از این طریق است که مدرنیته، توانسته است با تولید ابزار جدید، خود را بسط دهد که مهم‌ترین ابزار تحقق این چرخه هم رسانه است و اساساً از همین روست که تقریباً عمده‌ی ابزاری که انسان جدید، دست به تولید و توزیع آنها می‌زند، یا مستقیماً رسانه هستند و یا به نحوی، در خدمت بیان محتوای نفسانیت انسان، قرار می‌گیرند. اگر قرار باشد که تحولی در حیات انسان رخ دهد، باید از تحول در نفسانیت انسان آغاز شود.
ضعف استراتژیک عجیبی که در سطوح کلان جمهوری اسلامی، وجود دارد و به شدت دارد به جبهه‌ی جهانی مقاومت، ضربه می‌زند، یک‌دست نبودن روی‌کرد استراتژیک بازیگران مختلف سطح کلان کشور به متغیرهای مؤثر در وضعیت کلی جهان و منطقه است. دولت جمهوری اسلامی، خودش را به لحاظ استراتژیک، ذیل نظام انقلاب اسلامی، تعریف و تنظیم نکرده است و ساط خودش را نی‌زند که شوربختانه با سامان استراتژیک انقلاب اسلامی، هم‌آهنگ نیست.
