مذاکرات ژنو، از آن وقایع مهمی بود که به وضوح می شد چهره ی
خبیث و شیطانی جهان کفر را در آن، مشاهده کرد. غربی ها با تقویت و ارتقاء دکترین
پلیس خوب، پلیس بد (Good Cop, Bad Cop)، در قالب استراتژی جدید «توافق خوب، توافق بد (Good Deal, Bad Deal)»، با محوریت «بالانس
فشار و دیپلماسی» در نسبت با پیشرفت های گسترده ی جمهوری اسلامی ایران در صحنه های
مختلف، به ژنو آمده بودند.
این دکترین، از دو بخش کلی تشکیل شده بود: در گام نخست، تیم
مذاکره کننده ی غربی، کار را با طرف ایرانی تا جایی پیش برد که ظریف قهقهه می زد و
گمان کرده بود که تا مرز بیانیه و توافق نامه پیش رفته اند، اما به ناگاه، سیل
وزرای خارجه به ژنو آغاز شد و فابیاس فرانسوی، مأمور شده بود تا کلید گام دوم
باشد. از روزهای قبل، غربی ها در مورد توافق خوب (Good Deal)، در رسانه ها صحبت کرده بودند و
به ناگاه، زدند زیر میز که این توافق، بد است. (Bad Deal)
در بالانس و توازنی که غربی ها به دنبالش هستند، قرار نیست
که فشار، کاهش پیدا کند بلکه قرار است تحرکات دیپلماتیک آنها با فشار، تنظیم شود و
افزایش پیدا کند. نکته ای که باید دولت و مجموعه ی مردم به آن توجه ویژه داشته
باشند، این است که چرا دشمن، این مقطع را برای بالانس دیپلماسی با فشار، انتخاب
کرده است. اگر نبود پالس های غلط و ساده لوحانه ای که از داخل، به غربی ها داده می
شد، امروز شاهد این گستاخی لوران فابیاس و جان کری و اوباما نبودیم.
این فرایند دیپلماتیک، با تلفن کذایی و نابه جای اوباما و
روحانی که یک عده ساده لوح در داخل آن را عنایت خدا میدیدند، و همچنین جلسه ی نا
به جا و طولانی وزرای خارجه ایران و آمریکا، آغاز شد. این قدر در بین مشاوران دولت
و به خصوص مشاوران حوزه ی بین الملل، خودباختگی و غرب زدگی موج می زند که نتوانستند
تحلیل کنند که آن تلفن، بخشی از دکترین برنامه ریزی شده ی اوباما است. در فیلم
سقوط کاخ سفید که قبلا در همین جا به بخش هایی از آن پرداخته شده بود، در یک صحنه،
یک صفحه از یک مجله نشان داده می شود با این تیتر: «Inside the Sawyer Doctrine. Sawyer’s Telephone Diplomacy». این فیلم مدت ها قبل ساخته شده است و اکران شده است و در آن،
صراحتاً به دیپلماسی تلفنی رئیس جمهور آمریکا (Sawyer) در نسبت با ایران اشاره شده است
و به وضوح نوشته شده است که این تماس، نخستین تماس بین دو کشور پس از انقلاب
ایرانی ها است. یعنی همه چیز برنامه ی دکترینال دشمن است و دریغ از تحلیل درست در بین
مشاوران بین الملل رئیس دولت ما.
در مجموع، هدف غربی ها این بود که برآوردی از وضعیت
امتیازهایی که می توانند از ایران بگیرند، به دست بیاورند و تا حد ممکن، گزینه های
ایران را در قالب «توافق بد» بسوزانند تا با زمان خریدن دیپلماتیک، فشار بیشتری
بیاورند و امتیاز بیشتری بگیرند. وقتی در مذاکرات بعدی، روی پیشنهادات ایران در
این مرحله، لِیبِل و برچسب «توافق بد» خورد، خود به خود، ایرانی ها مجبورند امتیاز
بیشتری بدهند.
