انسان شناسی
امام روح الله، در حدیث دهم از کتاب ارزشمند چهل حدیث، در مورد انسان می فرمایند:
«در مقام خود مبرهن است که انسان در اول پیدایش، پس از طى منازلى، حیوان ضعیفى است که جز به قابلیت انسانیّت امتیازى از سایر حیوانات ندارد. و آن قابلیّت میزان انسانیت فعلیه نیست.
پس، انسان حیوانى بالفعل است در ابتداى ورود در این عالم، و در تحت هیچ میزان جز شریعت حیوانات، که اداره شهوت و غضب است، نیست. و چون این اعجوبه دهر ذات جامع یا قابل جمعى است، از این جهت براى اداره آن دو قوّه صفات شیطانى را از قبیل کذب و خدیعه و نفاق و نمیمه و سایر شیطانتهاى دیگر نیز به کار مىبرد، و با همین سه قوّه، که اصول مفسدات و مهلکات است، ترقى کند، و اینها نیز در او نموّ و ترقى روز افزون نمایند. و اگر در تحت تأثیر مربى و معلمى واقع نشود، پس از رسیدن به حد رشد و بلوغ یک حیوان عجیب و غریبى شود که در هر یک از شئون مذکوره گوى سبقت از سایر حیوانات و شیاطین ببرد، و از همه قویتر و کاملتر در مقام حیوانیت و شیطنت شود. و اگر بر همین حال روزگار بر او بگذرد، و جز تبعیت هواى نفس در شئون ثلاثه نکند، هیچیک از معارف الهیه و اخلاق فاضله و اعمال صالحه در او بروز نکند، بلکه جمیع انوار فطریه او نیز خاموش گردد.»
حدیث بیست به بعد در مورد علمه
و ما جدیدا در کارگروهمان می خوانیم
و برداشت های ما از این صحبت های امام نشان دهنده یک اصل مهم است که
فکر و علم جدای از ابزار و تمدن اش نیست
و دیگر اینکه هر چیزی را نمی توان علم نامید و سپس نتیجه گیری اینکه امام به صورت فلسفی فکر نکرده است و براساس فقه اش توضیح داده است.