رباعی های عاشورایی رضا اسماعیلی

چون خونِ خدا، بیا مسلمان باشیم

یا حداقل شبیه سلمان باشیم
مولا، سگ آستان نمی خواهد مرد !
او کرد قیام، تا که «انسان» باشیم
* * *
وقتی که حسین را تو «سین» می خوانی !
در تعزیه، روضه ی حزین می خوانی
یعنی که حماسه را غلط می فهمی
وقتی که ز کوه اینچنین می خوانی
* * *
تردید مکن که کربلا آغاز است
بر بام سپهر، مژده ی پرواز است
لبیّک بگو به «هَل ِمن ...» عاشورا 
این پنجره تا ابد به دنیا باز است
* * *
تردید مکن، امام را باید گفت
این خطبه ی ناتمام را باید گفت
با لهجه ی زینبی به گوش فردا
زیبایی این قیام را باید گفت
* * *
بر خیز و ببین قیامت کبرا را
پایان حماسه رنگ این دنیا را
برخیز و برقص مرگ را در میدان
با خون بنویس، فصل عاشورا را

* * *
ای مرثیه خوان! اهل َحرَم را دریاب
مولای حماسه و َکرَم را دریاب
با پای ادب به کربلا وارد شو
در روضه، حضور «محتشم» را دریاب
* * *
ای دلشدگان! حسین «عبدالله» است
گوینده ی «لا ِالهَ ِالاّ الله» است
هر کس که حدیث دیگری می گوید
سوگند به نور، ُمشرک و گمراه است
* * *
این مرد سپیده پوش، نامش نور است
در گوش زمینیان، پیامش نور است
بر ظلمت کربلا سَحَر می پاشد
جان مایه ی نهضت و قیامش نور است
* * *
ای مرثیه خوان! گزافه گفتن کفرست
با لهجه ی دین، خرافه گفتن کفرست
اسلام دو نور عترت و قرآن است
جز این، سخنی اضافه گفتن کفرست
* * *
او آمد و چشم عشق را روشن کرد
لعنت به دل سیاه اهریمن کرد
«لا» گفت به ظلم و اسب خون را هِی کرد
تنپوش قیام سرخ را بر تن کرد
* * *
با کرب و بلا، سراب می بافی تو
یک پرسش بی جواب می بافی تو
مفهوم حسین را نمی فهمی، حیف
با خون حسین، آب می بافی تو !
* * *
چون کوفه، وجودی عافیت اندیشی
جز خویش، به قبله ای نمی اندیشی
معنای «حسین» را نمی فهمی تو
تا مرثیه خوان دردهای خویشی !

* * *
این مرد، برای فتح دین می جنگد
در سنگر عشق، با یقین می جنگد
تا محو شب و طلوع صبح صادق
آیینه به دست، در زمین می جنگد
* * *
ای مرثیه خوان! ز چشم و ابرو بگذر
از خال لب و کمند گیسو بگذر
این مرد بزک کرده! ابوفاضل نیست
تکبیر بگو! از این هیاهو بگذر

* * *
از کرب و بلا، همیشه زیبا بنویس
برآینه «ما رَایتُ اِلّا ...» بنویس
در ترجمه ی حسین ، همچون زینب
با خط زلال آب: «دریا» بنویس
* * *
او خالق عاشقانه ی عاشوراست
آیینه ترین نشانه ی عاشوراست
او وارث هفتاد و دو داغ سرخ ست
منظومه ی جاودانه ی عاشوراست

* * *
در کاسه ی چشم خویش، اشک آوردیم
گفتیم حسین و گریه بر او کردیم
کردیم گناه و بی وضوی توبه
گِردِ حَرَم شفاعتش می گردیم !
* * *
من شاعر نور پاک آلُ اللهم
عشق است دلیل و شبچراغ راهم
هم قبله ی «دِعبِل» و «کُمیت»  و «عُمّان»
همسنگر هر چه ذاکر آگاهم

* * *

در سوگ، در اندیشه سوری افسوس
با حضرت سکه، جفت و جوری افسوس
با لهجه کوفه، روضه می خوانی تو
از کرب و بلا چقدر دوری افسوس
* * *
در مرثیه ات، حسین، تنها سین است
در کرب و بلا، شکسته ای غمگین است
تو تاجر گریه ای و جای شک نیست
از تلخی سوگ، کام تو شیرین است
* * *
ای مرثیه خوان ز نور جانت خالی ست
از پرتو معرفت، جهانت خالی است
این روضه نمی دهد به ما حالی، چون
از عشق و حماسه، داستانت خالی است
* * *
این روضه که قد و قامتی خم دارد
زرد است و بنای گریه کم کم دارد
در کالبدش حماسه و عرفان نیست
بر دوش فقط متاعی از غم دارد
* * *
فریاد بزن، که کربلا ماتم نیست
میراث حسین، درد و داغ و غم نیست
جان مایه نهضت حسینی این است:
هر کس که به ظلم تن دهد، آدم نیست
* * *
ای مرثیه خوان بیا مکرم باشیم
در بندگی خدا، مسلم باشیم
اسلام غلام و سگ نمی خواهد مرد!
دین می خواهد ز ما که آدم باشیم