* اسامی ۵ نفر حاضر در آن جلسه را می فرمایید؟
- سران قوا بودیم. رئیس مجلس (حجت الاسلام هاشمی)، رئیس جمهور (امام خامنه ای)، رئیس قوه قضائیه (آیت الله موسوی اردبیلی) و نخست وزیر (موسوی) به همراه حاج احمد آقا که معمولا در جلسات ما بودند.
* آیا غیر شما، دیگر آقایان هم پیشنهادی دادند؟
قبلا در باب سهم صنایع حرام در نرخ اشتغال کشورهای مدرن، گفته بودم. حالا خود آمریکایی ها پیش دستی کرده اند و گزارشی داده اند در باب وضعیت «صنعت لابی» در این کشور. مرکز سیاست های پاسخگو یا Center for Responsive Politics در مارس 2012، گزارشی داده در مورد صنعت لابی. گزارش را می توانید دانلود کرده و ببینید. در اینجا، فقط چند نمودار آن را می آورم. نکته ی جالب توجه این است که همه ی ما، نام وال استریت را شنیده ایم: خیابانی که مرکز تجمع بورس های آمریکا است (مرکز قمار سیاره). اما کِی استریت K Street را هم باید بشناسیم: مرکز تجمع شرکت های لابی و برخی از اندیشکده های آمریکا در واشنگتن دی. سی. عمده ی این لابیست ها هم، نمایندگان سابق کنگره ی آمریکا می باشند.
تا حالا ساکت بودند و صدایشان در نمی آمد. حالا انتقاد می کنند که بودجه، غیر واقعی است. "اعتدال" یعنی این: «در اولین قدم باید بگویم که بودجه سال جاری کشور بودجه‌ای غیرواقعی است نه درآمدهایش واقعی است و نه مطابق شرایط روز بسته شده است. بودجه 210 هزار میلیارد تومانی داده شده است که به نظر من 80 هزار میلیارد تومان از درآمدهایش محقق نمی‌شود. این تصویر اول از بودجه است. در همین بودجه است. در همین بودجه قرار است یارانه‌های خانوارها به ترتیب سابق داده شود. برای این منظور باید قیمت حامل‌های انرژی طبق تصمیم مجلس 38 درصد اضافه شود. تا الان این تصمیم اجرا نشده است. عدم اجرایش به این معناست که پولی برای پرداخت یارانه‌ها نداریم.» این حرف های اکبر ترکان است!
حالا مدام دولتی ها می گفتند بودجه، مشکل دارد، کسی مگر قبول می کرد. ترکان حالا صدایش در آمده است.
اگر نگاهی کلی به پهنه ی کره ی زمین بیندازیم، نکات جالبی را کشف خواهیم کرد. یکی از مهم ترین این نکات، این است: در همه جای این ارض مبتلا، مردمانی هستند که فارغ از معادلات و مناسبات غریزی مربوط به حفظ حیات، بیرون ریخته اند و «تغییر» را صدا می زنند. تغییر نه در حاکمان و مدیران که در مبانی حاکمیتی و نظریات اداره ی جوامع.
دیگر با شعار «Change» هم نمی توان خواست های این مردم را مصادره کرد. این مردمان، از مکانیسم انتخابات و صندوق های رأی، «ناامید» شده اند. مردم فهمیده اند که نه انتخابات در جوامع شان، تجلی حقیقی و واقعی آرا آنها است و نه رسانه، بستر انتشار و بیان خواست ها و مشکلات آنان. جهان مدرن با یک معضل جدی روبرو شده است و نابودی اش از همین نفطه، کلید خورده است: «یأس سیستمی یا System Disappointment».
کل اتحادیه ی اروپا (از انگلیس و فرانسه و ایتالیا و آلمان گرفته تا اسپانیا و پرتقال و بلژیک و سوئد و سوئیس و ...)، آمریکا، برزیل، کانادا، شیلی در آن سوی سیاره، و همه ی کشورهای منطقه ی خودمان که بنای سیستمی خود را بر مدرنیته نهاده اند، از مثلث خائن درون تمدنی یعنی عربستان و ترکیه و قطر گرفته تا بحرین و یمن و امارات و مصر و تونس و لیبی و مراکش و الجزایر و اردن و کویت، همه و همه، صدایشان در آمده است که «تغییر».
نکته ی کلیدی این است که نه مدل حکومتی لیبرال دموکراسی در آن سوی سیاره جواب داده است، نه مدل سلطنتی- خلافتی آل های وهابی منطقه ی حجاز، نه مدل هیبریدی-التقاطی اسلام آمریکایی ترکیه و نه مدل اسلام إخوانی جدید در مصر و تونس و لیبی. غرب همین که احساس کرد که ممکن است اصلاحات حکومتی در سوریه، بتواند این حکومت را نمایه و تجلی حقیقی خواست مردمان آن سرزمین بکند، سگ های هار سلفی- وهابی و کفتار-تروریست های وحشی اروپایی و آمریکایی و اسرائیلی را به جان این سرزمین انداخت. تجربه ی ایران و لبنان و حماس، نشان داده بود به آنها، که نباید بگذارند در سرزمینی دیگر، خواست حقیقی مردمان حکومت کند.
مردمان کره ی زمین به این نتیجه رسیده اند که خواستشان از صندوق رأی و انتخابات بیرون نمی آید و «انقلاب» کرده اند اگر چه ناقص. خروجی انتخابات در همه ی این جوامع و کشورها، آن چیزی است که مطلوب اقلیتی معدود غیر از مردم است و درک همین مسئله است که مردم را به یک ناامیدی و یأس از سیستم، سوق داده است. مردم به دنبال سیستم و نظمی نو هستند که خودشان آن را در اندازند و خروجی های آن، خواست حقیقی آنها باشد.
درست در همین هنگام، در کشوری که سی و چند سال از انقلابش می گذرد، این انتخابات است که از طریق آن، خواست حقیقی و حقیقت اراده ی مردم، ظهور پیدا می کند. اینجا ایران است، سرزمینی که پس از دو هزار و پانصد و چند سال از حاکمیت زورمداران و زورپرستان، مردم بیدار شدند و ذیل هدایت پیرمردی که آنها را به سبک أنبیاء و اولیاء خدا، به اسلام دعوت می کرد، انقلاب کردند و طرحی نو در حکومت داری در انداختند که فقط از طریق آن است که خواست حقیقی مردم، وقوع می یابد.
ولایت عام و مطلق فقیه، تضمین حقیق و دقیقی است بر حاکمیت اراده ی عمومی امت و تنها روشی است که در قالب آن، خواست حقیقی و رأی واقعی مردم، بر جامعه، حکومت پیدا می کند. 2 خرداد 76، 3 تیر 84، 22 خرداد 88 و 24 خرداد 92، ثابت کرد که هر آنچه مردم بخواهند از صندوق آراء بیرون می آید و تضمین این هم فقط در مردمسالاری دینی و حاکمیت ولایت مطلق فقیه وجود دارد. هیچ نظام دیگری، تا این حد از انعطاف و گردش حکومتی را اجازه نخواهد داد. مدل حکومتی ولایت فقیه، از دل اندیشه و مکتب هدایتی شیعه، بیرون آمده است و تنها راهی است که اراده ی مردم در چارچوب حدود خدا بر مردم حکومت می کند، ولو کره المدرنیستون و الروشنفکرون!
