این روزها که مسئله ی دیپلماسی داغ شده است، خوب است به برخی مبانی نظری دیپلماسی هم بیندیشیم. چیزی که در این چند روز، در رسانه ها، دهان به دهان خبرنگاران می چرخید، صبحانه ی دیپلماتیک یا ناهار دیپلماتیک بود. این سبک از دیپلماسی، یا دیپلماسی وعده های غذایی (Meal Diplomacy)، یکی از مدل های دیپلماسی است که در جهان غرب رواج دارد. سه وعده ی غذایی انسان، سه مدل دیپلماسی تولید می کند که مبتنی بر شکم و خوردن انسان، طراحی شده است. این گونه های دیپلماسی، اساسا در چارچوب مناسک و آداب اومانیستی زندگی، تعریف و تنظیم می شوند:
در مقابل این مدل ها، اندیشه ی اسلامی و انسان مسلمان، بایستی مدل های بومی دیپلماتیک خود را تنظیم و تبیین کند. برای این منظور، مبتنی بر مناسک توحیدی و در قالب فرایض و فضایل دینی، دیپلماسی فرایض، تبیین می شود:
