حکمت شکل و قالب عزاداری عاشورا نیز در همین نهفته است: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا. به راستی چرا عاشقان حسین علیه السلام، یک دهه قبل از شهادتش را بر سر و سینه و طبل و سنج می کوبند؟ چرا دسته های عاشورایی حسین علیه السلام، از قدیم الایام شهرها را، خیابان خیابان طی می کنند و بر طبل می کوبند و حال آن که در شهادت سایر معصومین، چنین نمی کنند؟ همه ی سرّ مطلب در همین نهفته است: کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا.
نوای طبل و سنج، نوای جنگ و جهاد است و دسته های حسینی، دسته های فراخوانی مردم است به میدان یاری حسین در کربلای مدام تاریخ. همه ی زمین ها، کربلا است و باید دسته های حسینی، در قامت گردان های جهاد و قتال، مردم را در سرتاسر شهرها، به میدان یاری حسین علیه السلام فراخوانند. به همین خاطر، دسته های حسینی، تا روز عاشورا، بر سر و سینه و طبل و سنج می کوبند تا بر جمعیت یاران عاشورایی حسین علیه السلام بپیوندند و همین که عاشورا به پایان می رسد، خیمه ی دسته ها برچیده می شود اما این نه به این معنا است که خیمه ی عزای حسین برچیده شود.
دسته ها و هیئت ها، به این معنا، صرفاً عزادار حسین علیه السلام نیستند بلکه کانون های تهیه و تأمین نیرو هستند تا صف یاران عاشورایی امام، تجهیز شود . همه ی ارزش هیئات محرم به این است که همه ی این نیروها، خود را ذیل نصرت ولی زمان خود تنظیم کنند. اگر در شهرها و روستاهای مختلف، رسم بر این شده است که هیئات در بعد از ظهر عاشورا به زیارتگاه ها و امام زاده ها می روند، به خاطر این است که این گردان های جهادی، تمامیت یک دهه سینه زنی و طبل کوبی را در لقاء مقربان امام معصوم می دیدند و امروز که حکومت نایب امام زمان بر بخشی از این کره ی مبتلا، محقق شده است، تمامیت و کمال این دهه، به لقاء نایب امام زمان است چنانی که گفته اند: تمامُ الحجِ لقاء الامام.
