مذاکره، راه نفـــوذ

دین ناب و دین آمریکایی

مدام یک شبهه‌ی غلطی را تکرار می‌کنند برخی که مردم ایران، قبل از انقلاب، مؤمن‌تر و دین‌دارتر بودند اما حالا و ذیل حاکمیت جمهوری اسلامی، دین و ایمان مردم، کمتر شده است. اولاً این حرف، غلط است و همین که مردم یک جامعه، فهمی نسبی از حکومت ولایی و نظام ولایی و ولایت یافته‌اند و دیده‌اند، یعنی ایمان و دینشان و معرفت دینی‌شان، بیشتر شده است. ثانیاً حتی با همان فرض غلط کاهش دین‌داری، باید به این نکته توجه کرد که آن دین قبل از انقلاب، دین نبوده است چرا که دین و ایمانی که تن به حکومت طاغوت بدهد، دین نیست، افیون ملت‌ها است. آن مذهب ظاهری، دین نبوده است. ظاهر مذهب بوده است. دینی که خواب را از چشم کفار و مشرکان و طواغیت و أئمه‌ی جور و فساد و اصحاب نفاق و فتنه و ظلم نگیرد، دین نیست، حماقت است.

مثل این است که بگوییم عربستان امروز، از ایران، دین‌دارتر است. خواندن انواع نماز و گرفتن انواع روزه و حجاب سفت و سخت زنان و قطع کردن دست سارق، شریعت دین است و تظاهر به شریعت دین، اصلاً دین‌داری نیست که اتفاقاً شریعت بدون طریقت و حقیقت دین، افیون ملت‌ها و ابزار تقویت حاکمیت طاغوت‌ها و شیاطین و سلاطین جور است. حفظ حدود الهی، یعنی اظهار و تشرع به شریعتی که باطن آن، طریقت الهی و حقیقت توحیدی باشد. دین، با جهاد و مبارزه، عجین است و تا اهل حق و فضیلت بر کرسی حاکمیت أرض ننشینند، مؤمن و مسلمان، در جهاد می‌زید. مؤمنین باید قیام به قسط  و برای تحقق کلّ دین کنند که کارکرد قسط، دین است.