یک نکته جالب از آیت الله حائری شیرازی

دیده اید که بچه های هشت، نُه ماهه یا یک ساله وقتی می نیشنند سر سفره، وقتی یک لیوان آب به دستشان می آید چه کارش می کنند؟ یک لیوان آب را می گیرند و با آن بازی می کنند و ریخت و پاش می کنند. برخورد با بچه ای که به سمت لیوان آب می آید در فرهنگ های مختلف متفاوت است. آنهایی که طبقات پایین یا طبقات کمرنگ جامعه هستند، روی دست بچه با سوزن یا چیزی فشار می دهند و تنبیه اش می کنند. آنهایی که یک خورده از اینها پیشرفته ترند، نگاه تندی می کنند. آنهایی که یک خورده با سوادترند و اهل تربیت هستند، لیوان را از جلوی بچه بر می دارند، یا بچه را از جلوی لیوان بر می دارند. شما اگر راه دیگری دارید بگویید! به نظر شما می شود کار دیگری کرد؟ اگر رهایش بکنی لیوان آب را یا روی قالی می ریزد، یا روی خودش می ریزد و خسارت به بار می آورد.
عروس من اتریشی است. بچه اش امین حدوداً یک ساله بود. یک لیوان روی سفره بود که آب درونش بود. امین آمد بردارد، عروس ما وقتی دید امین به لیوان نزدیک شد نه لیوان را برداشت و نه بچه را و هیچ تذکر هم به او نداد و چیزی نگفت، بلکه یک لیوان خالی گذاشت بغل دستش. امین هم از این لیوان ریخت درون آن یکی و از آن یکی ریخت درون دیگری. زمین را کثیف نکرد و بچه هم آب بازی خود را انجام داد.

حکومت جهانی اطلاعات

« دهکده­ی جهانی واقعیت پیدا کرده است، چه بخواهیم و چه نخواهیم و ماهواره­ها، مرز­های جغرافیایی را انکار کرده­اند ». بیش از 16 سال از صدرو این حکم صریح سیدمرتضی آوینی در حوزه­ی انفجار اطلاعات می­گذرد و امروز به صراحت شاهد آن هستیم که واقعیت عالم، به دو ساحت واقعی و مجازی تقسیم شده است. اینترنت، نماد آن پیوستگی و یکپارچگی مطلقی است که تئوری­پردازان کدخدایی حکومت جهانی، از ورای دهکده­ی جهانی مک­لوهان و بنا بر مقتضیات موج سوم تافلر، فرایندهای شکل­گیری نظم نوین جهانی را مبتنی بر آن رقم می­زدند.

از روزی که آلوین تافلر، پارادایم موج سوم انفورماتیک را به عنوان یک شوک آینده، از قلب شهر نیویورک به جامعه­ی بشری وارد کرد، تا روزی که دیوید رانفلت[1] و جان آرکوئیلا[2]، از شهر سانتامونیکا در ایالت کالیفرنیا، پارادایم نوین « جنگ سایبرنتیک » را مطرح کردند؛ چیزی حدود 12 سال فاصله بود؛ 12 سالی که جهان در طی آن، خود را آماده­ی تغییر بزرگی می­کرد و آرام­آرام، این « عصر اطلاعات » بود که از میان خرابه­های عصر انبوه­سازی صنعتی سربرمی­آورد و دیگر، تلقیات فون کلاوزویتس[3]، استراتژیست ارشد بارگاه ناپلئون بناپارت پیرامون شیوه­ها­ی منازعه، کهنه می­شد.

حکومت جهانی اطلاعات واقعیت پیدا کرده است، چه بخواهیم و چه نخواهیم و این، نه فقط ما را، که همه­ی ساکنان این کره­ی نه چندان گِرد را به اضطراب واداشته است. نماد صریح و ظریف این اضطرابِ جمعی را می­توان در سری 4 سریال امریکایی 24 دید، آن جایی که مهد تمدن تکنولوژیک یعنی کشور آمریکا، در مقابل عملیات تروریستی ـ اطلاعاتی مبتنی بر شبکه­ی اینترنت، زانو می­زند.

اگر این سریال را فارغ از جهت­گیری­های ایدئولوژیکی مستکبرانه­ی ایالات متحده در قبال تروریست نشان دادن مسلمانان، بررسی کنیم، به دو نکته­ی بسیار عمیق می­رسیم: 1. جک باور، قهرمان توهمی این سریال به عنوان نیروی میدانی حوادث، بدون وجود قهرمانان واقعی­ای چون اِدگار استایلز، کُلوئی اُبرایان، میشل دِسلر و سارا گَوین، به عنوان تحلیل­گران اطلاعاتی وجهه­ی سایبری مبارزه، هیچ­گاه به موفقیت دست نمی­یابد. 2. « سایبرتروریسم » و « اینفوتروریسم »، گونه­های نو و نوین تروریسم نرم هستند که کشورها را دقیقاً به همان نسبتی تهدید می­کنند که آنها از مصنوعات تکنولوژیکی و اطلاعاتی استفاده می­کنند.

وین شوارتو[4]، مشاور مؤسسه­ی اینترپَکت، مدت­ها قبل­تر، از خطر یک « پرل­هاربور اطلاعاتی » خبر داده بود و تشویش همگانی شهروندان مطیع تمدن تکنولوژیک، از فروشکستن هیمنه­ی به ظاهر مستحکم این دژ اطلاعاتی، در اثر چنین وقایعی می­باشد.

پل استراسمن[5] که روزگاری طراح استراتژی و مدیر بخش اطلاعات شرکت زیراکس و سپس مدیر اطلاعات دفاعی پنتاگون بوده است، پس از تأکید بر اینکه ما برای همه­چیز، دکترین داریم، می­گوید: « آنچه جایش خالی است، دکترینی برای اطلاعات است. »

عصر اطلاعات، عصر تحولات پر شتاب است و این مسئله، تأثیر بسیار زیادی بر حوزه­ی تصمیم­سازی و تصمیم­گیری می­گذارد. پیچیدگی تصمیم­سازی و تصمیم­گیری در جهان اطلاعاتی سایبرنتیک، ضرورتاً ما را به سمت انسجام­بخشی به حوزه­ی سیاست­گذاری می­برد و تنها پاسخگوی این انسجام، طرح­ریزی استراتژیک و طراحی دکترینال می­باشد.

---

[1] D. Ronfeldt

[2] J. Arquilla

[3] Von Clausewitz

[4] Winn Schwartau

[5] P. Strassman