کتاب «1999: پیروزی بدون جنگ»، نوشته ی ریچارد نیکسون، 37مین رئیس دولت آمریکا، حرف های جالبی دارد که در فصل پنجم و مباحث مربوط به مذاکرات شوروی و آمریکا، آن قدر نکات و ظرایف دقیقی از مذاکره گفته شده است که شاید بهترین متنی باشد که بایستی حتما اعضای تیم مذاکره کننده ایران، به دقت آن را مطالعه نمایند.

  

اما مسئله در این مطلب، مذاکره نیست بلکه اعترافات دقیق و عمیق رئیس دولت شیطان بزرگ است در باب ماهیت انقلاب اسلامی ایرانیان. در صفحه ی 339، نیکسون معتقد است:«در بسیاری از نقاط جهان سوم و به ویژه در جهان اسلام، رفاه به تنهایی کافی نیست. ایران یک نمونه است. افسانه ای که درباره ی انقلاب ایران گفته می شود این است که این انقلاب از فساد شاه و سرکوب پلیس و فقر توده ها ناشی می شد؛ این دیدگاه غلط است. در حکومت شاه، وضع ایران از تمام کشورهای منطقه، سوای اسرائیل، بهتر بود. مردم آن، جزء تحصیل کرده ترین مردم منطقه بودند. من به خاطر دارم، شاه در سال 1979، اندکی قبل از اینکه به مصر برود و در آنجا بمیرد، در مکزیک به من گفت: ده ها هزار دانشجو را به کالج های ایالات متحده فرستاد تا فقط بازگردند و به انقلاب علیه وی بپیوندند.

انقلاب ایران در ظاهر جنبه ی ضد استبدادی داشت، اما در واقع انقلابی بود علیه مدرنیته و ارزش های غربی. این انقلاب، همان قدر که از کاپیتالیسم (سرمایه گرایی) تنفر داشت، از کمونیسم نیز متنفر بود. هر دو را به مانند دو روی یک سکه ی ماتریالیسم (مادی گرایی) می دید. جوانان از این انقلاب حمایت کردند، نه برای اینکه خواهان آزادی، شغل، مسکن و لباس بهتر بودند؛ چون چیزی را می خواستند تا به آن بیش از ماتریالیسم معتقد باشند.

پس از انقلاب، مردم ایران همان چیزی را به دست آوردند که انقلاب، قول داده بود. اینکه آنها تصور می کردند به چه چیزی دست خواهند یافت کاملا روشن نیست، اما جای انکار نیست که انقلاب اسلامی، یک انقلاب واقعی اندیشه ها را ارائه داد و آنها، آن را با عشق و ایمان پذیرفتند.»

این حرف ها، جدید نیست اما شنیدنش از دهان رئیس دولت استکباری شیطان بزرگ، از آن اتفاقاتی است که ساعت ها نیاز به تحلیل و بررسی دارد.